Work and relax

Hoi hoi! Namastè! Gister en vandaag een redelijk normaal dagje met de afwisseling van kindertehuis en vrije uurtjes. Wanneer ik ook binnenloop bij de kindjes, ze zullen geen humeurtje hebben maar me altijd een welkomstknuffel geven! Dat waardeer ik maar zij volgens mij ook! Gister heb ik 's ochtends tijdens de huiswerkklas samen met een jongetje zitten tekenen die heel graag wou dat ik een tekening voor hem maakte. Hij zei me: ' didi you artist?' Heel schattig, maar nee ik kan eigenlijk niet tekenen toch fijn dat het gewaardeerd werd😊. De staf in het kindertehuis is ook super leuk en lief! Iedere ochtend als ik binnenloop komt er 5minuutjes later iemand me een kopje thee brengen en als de kinderen weg zijn is er ook tijd voor de staf om samen te spelen😉 Gister was dat dan ook een badmintonbattle op het plein. Die avond eindelijk weer lekker nepalees gegeten met de kinderen (na mijn 2 vrije avonden had ik daar toch wel weer zin in!). Vandaag heb ik 's middags van het zonnetje en de mooie tempel aan de stupa genoten. Op de weg daar heen kwam een Nepaleese man naast me lopen en vroeg hoe het met me ging. Ik met mijn westerse koppie meen dan gelijk dat ik moet oppassen en niks met de man te maken moet hebben, maar hij wilde echt alleen aardig zijn en me waarschijnlijk op m'n gemak laten voelen want hij liep me daarna gewoon weer voorbij. Heel bijzonder, ik weet niet of ik daar aan kan wennen. In Nederland zou niemand je namelijk ooit aanspreken en je een fijne dag wensen als je diegene niet kent.😄 Eenmaal bij de stupa weer een aantal rondjes gelopen en bij m'n stam cafeetje gaan zitten😋 En jawel... wat tref je aan op het dak...? 6 andere Nederlanders! Bizar, zoeken wij elkaar dan toch op op dezelfde plekken? Van één Nederlander wist ik dat hij daar zou zijn via een Nepalfacebookgroep maar de rest! Heerlijk daar weer even gezeten en van het uitzicht genoten tot het toch behoorlijk begon te regenen. De straat stroomde binnen no time over, maar ik moest toch echt weer terug naar het kindertehuis dus ging ik de strijd met het water aan. Toch gaf dat ook wel weer een soort binding met de locals die dezelfde weg moesten hebben en ook aan het uitvogelen waren hoe die het best te nemen was. Uiteindelijk toch nog redelijk optijd terug en weer de kindjes verwelkomt uit school. Dit keer niet zo veel gespeeld omdat een meisje ziek was en mij graag in haar buurt wou hebben, dat doe ik dan natuurlijk ook. Nu weer lekker gedoucht en zo richting m'n bedje. Oh ja! Hajar voor jou: de vlaggetjes zijn Tibetaanse vlaggetjes. 

Tibetanen geloven dat bij het wapperen in de wind de gebeden en mantra's opstijgen naar de goden, die voorspoed brengen aan de ophanger, zijn familie, vrienden, bekenden en zelfs vijanden. Door de vlaggetjes op hoge plekken op te hangen kan de ta, het windpaard, de zegeningen naar alle levende wezens brengen. Byee byee!👋🏻